“Wat vind je van deze schoenen?”, vroeg ik in Sacha aan een kennis met wie ik een dagje aan het winkelen was in Zwolle. “Mwah,” zei ze, “niet echt mooi.” Ik keek nog eens naar beneden, ritste de schoenen open, liet ze nog even in mijn handen bungelen en zette ze vervolgens terug in het schap. Even later liepen we de winkel weer uit, zonder aankoop.
Nu, bijna dertig jaar later, heb ik nog spijt van dat besluit. En wel om meerdere redenen:
- De schoenen zelf.
Het was een behoorlijk apart soort schoen – ik houd van aparte schoenen – waarvan de grote teen apart van de rest was (op de foto zie je iets vergelijkbaars). Ze waren zwart, eenvoudig qua model, van leer en degelijk, ze zouden wel een tijdje meegaan. Maar die teen, daar ging het me eigenlijk om. Ik heb een beetje van die scheve grote tenen (Hallux vagus heet het), waarbij de tweede teen van mijn rechtervoet wat omhoog gewipt wordt door de buurmannen (of -vrouwen). Het is niet echt pijnlijk, tenzij ik te krappe of hoger gehakte schoenen draag, maar fijn is het niet. Dus die schoenen waren perfect geweest voor mijn voeten, zonder gedoe zou mijn grote teen daarmee de hele dag van de buur gescheiden zijn. - Ik luisterde niet naar mijn eigen gevoel.
Ik vond ze leuk, een beetje apart, maar vooral leuk en ze waren ook nog eens ideaal voor mijn voeten. En toch liet ik me daardoor niet leiden. Ging ik twijfelen, alsof ik ineens door de ogen van verschillende mensen tegelijk keek en niet meer kon inschatten wat mijn zienswijze was. - Ik liet me leiden door angst.
Door wat iemand anders zei, ging ik twijfelen. Maar ik had ook met een andere persoon kunnen zijn die misschien had gezegd: “Ja, leuke schoenen!” En dan had ik ze vast en zeker gekocht. Hoe kun je je nou laten leiden door wat een ander zegt? Hoe kun je je leven leiden op basis van de kijk van een ander? Het schijnt dat we een paar basisangsten hebben, waarvan er een is: bang om verlaten te worden, alleen over te blijven. Een afgeleide daarvan is: bang om veroordeeld te worden (en dus verlaten te worden, je snapt het wel). Djiez, dat in zoiets kleins als een paar schoenen zoiets groots verborgen kan liggen en dat dit je na zoveel jaren nog steeds bezig kan houden! Daaruit blijkt wel dat tijd in wezen niet bestaat, want dat wat 30 jaar geleden nog speelde, leeft nu nog steeds.
Deze laatste twee kunnen naast je persoonlijke leven, ook een belangrijke rol spelen in je ondernemerschap. En dan gaan er hele andere dingen spelen: je geloofwaardigheid, je aantrekkingskracht, je succes, om het nog maar niet te hebben over je inkomen.
Als je ondernemer bent, kun je je dagen (en de nachten ook, als je wilt) vullen met ‘hoe het moet’, hoe anderen er over denken, hoe het bij hen werkt. De strategieën, formules en methodes vliegen je om de oren. Een paar minuten op Facebook en er zijn minstens tien gesponsorde berichten langsgekomen die jou vertellen wat je verkeerd of (nog) niet doet en zou moeten veranderen.
Kortom, ondernemen an sich is big business. Ik heb er al heel wat centjes aan uitgegeven en daarmee andere ondernemers blij gemaakt. Van de meeste van hen heb ik iets of veel geleerd, vooral degenen bij wie ik grotere aankopen deed, zoals (online) programma’s en seminars. Bij een enkeling was het weggegooid geld. Zoals die ene keer dat ik, gelukkig heel goedkoop, een e-book kocht met informatie over het organiseren van een challenge. Wat een waardeloze aankoop was dat. Ik voelde me echt bekocht, ook al kostte het nog geen tientje. Zelf had ik al meerdere challenges georganiseerd en daar had ik nog meer aan
Het is in deze miljoenen- of zelfs miljardenwereld zaak om heel goed bij jezelf te blijven. Te voelen: wat wil ik? Wat past bij mij? Waar wil ik mij mee verbinden? Wat wil ik bereiken en op welke manier ga ik dat doen? En… hoe blijf ik trouw aan mezelf en welke keuzes heb ik dan te maken?
Ik weet zeker dat, als ik dat destijds had gedaan, me had laten leiden door wat ik belangrijk vond, die schoenen me jarenlang plezier hadden gegeven. Misschien hadden ze soms gefronste wenkbrauwen en een wat minder leuke opmerking uitgelokt, maar hee, als je doet wat bij je past en daarvoor uitkomt, dan weet je dat je dat risico loopt. Hoe erg is dat eigenlijk? Bovendien… het had ook heel leuke reacties kunnen opleveren. Die kans is net zo groot of misschien groter. Waar kijk je liever naar?
Ik hoop dat jij, zeker in deze tijd waar de meningen over pittige zaken enorm uiteenlopen, bij je eigen waarheid kunt blijven en als je daar vanaf bent geraakt, je de tijd neemt om weer bij jezelf uit te komen.