Uniek zijn. Hoe leuk is dat?

We willen tegenwoordig allemaal onszelf zijn. Eigen zijn. Uniek.
Maar tegelijkertijd zijn we onszelf hartstikke beu! Willen we van alles veranderen. Dit is niet goed, dat is niet goed. We zouden meer zus willen zijn en minder zo. We klagen als we in de spiegel kijken en zien vaak als eerste dat wat er niet goed is, niet perfect is, niet is zoals we zouden wensen of lijkt op het plaatje dat we hebben van zoals het zou moeten zijn. We dromen van hoe het zou zijn als we zo zouden zijn als die of die…
En als we een compliment krijgen, wuiven het weg in plaats van dat we zeggen “dank je wel!”.

Hoe leuk is het eigenlijk om jezelf te zijn? En… wat houdt het in?

In mijn bedrijf en werk als aligned copywriter draait alles zo’n beetje hierom (tenminste… voor mij dan). Eigen zijn. Dat maakt je namelijk uniek. Er is gewoonweg niet 1 ander persoon op de wereld als jij! Niemand die er exact zo uitziet als jij (oké, misschien wel als het om sommige tweelingen gaat) met exact dezelfde combinatie van talenten, eigenaardigheden, manier van denken, doen en laten als jij. En er zal ook nooit meer niemand zijn die precies zo is als jij. Denk daar eens bij na, hoe bijzonder is dat? Dat elke persoon een volledig uniek iemand is en dat de hele wereld vol is met alleen maar unieke personen.

Vergelijkeritis

Het mooie is ook: het vergelijken houdt hier direct op. Je kunt niet unieker zijn dan een ander. Je bent het gewoon. Ook al denk je misschien dat het niet zo is en dat je alleen echt uniek bent als je iets heel bijzonders hebt meegemaakt, je extreem uitdost of enorm in de schijnwerpers staat bijvoorbeeld. Maar het leuke van uniek is dat dit niets zegt over hoe je je kleedt, wat je beroep is of hoeveel medailles je hebt gewonnen. Uniek zijn is geen verworvenheid, het is zelfs niet eens een geboorterecht. Het is gewoon wat we zijn. Allemaal.

Presteren

Als je niet uitkijkt, val je al snel in je leven in de ‘prestatie-valkuil’. Al heel jong krijgen we mee dat het gaat over winnen (voetbalgekte bijvoorbeeld), sterk zijn (“Je bent toch geen watje?”) en presteren (schoolresultaten). Het is het leven waar je als kind in terechtkomt en al snel de normaalste zaak van de wereld wordt.

Het probleem is… het is verschrikkelijk beperkt. Op school heb je een bepaald aantal vakken en daar moet je het mee doen. Omgaan met geld? Leer je niet. Samen trainen om jezelf (en de ander te helpen) te ontwikkelen, zonder dat er competitie aan te pas komt. De sportbonden lachen je uit. Hoe je voor jezelf kunt zorgen, wie je werkelijk bent en waar je vandaan komt? Wat jouw leukste eigen-aardigheden zijn en wat er zo uniek aan jou is? Die vakken moeten nog uitgevonden worden. Terwijl dit in mijn ogen de belangrijkste vakken zou moeten zijn. Omdat waar je naartoe gaat en wilt, daarmee samenhangt.

Boeien

Ik vond school iets vreselijks als kind. Ik begreep werkelijk niet waarom ik al die voor mij oninteressante dingen moest leren en waarom een jaartal waarin een of andere legerleider was gestorven, ooit een waardevolle betekenis voor mijn leven zou hebben. Nog steeds niet trouwens. Ik vroeg me af wat het betekende om te leven en waarom ik bestond, hoe je het best met elkaar om kon gaan en hoe ik in godsnaam bepaalde keuzes moest gaan maken, bijvoorbeeld voor een studie. Als iemand me vroeg wat ik wilde worden, was ik in de war. Ik had er geen antwoord op en dacht alleen maar: Ik ben toch al iemand? (Ook al wist ik dan niet precies wat dat inhield). Om toch maar iets te zeggen, zei ik dan: “Gelukkig”. Maar dat was ook een oprechte vraag van mij: hoe word ik gelukkig? EN: Waar leer ik dat? Niemand die het me kon vertellen, maar ik had het graag als lesstof gehad. En ik ben zeker niet de enige.

Een van mijn spirituele leraren vertelde het zo: Op school tekende de juf een som op het bord: een kers + een kers = 2 kersen. Ja, dacht mijn leraar, dát begrijp ik ook wel. Maar waar komt die eerste kers vandaan? Hij hoopte dat ze hem dat dan later op de middelbare school wel konden vertellen, maar toen dat niet het geval bleek, zette hij al zijn hoop op de universiteit. Ook daar kwam hij helaas bedrogen uit.

Ondanks het feit dat je op school mogelijk heel veel informatie in je hersenpan gestouwd hebt, is daarboven zat ruimte voor nog veel en veel meer. Niet aangeboorde kennis en een schat aan talenten. Al die dingen die geen aandacht kregen, niet in de schijnwerpers werden gezet, zitten er nog wel! Dus… aan jou de taak ze in het licht te zetten. Tenminste, als je dat zelf ook wilt natuurlijk, hè, maar ja, waarom was je hier ook weer?

Verlangen naar jezelf zijn

Dat wat je wilt zijn en dat wat je bent, mag samensmelten. Maar kan dat? We hebben en masse het idee dat dat wat je wilt zijn, niet kan omdat het zo ver van ons af lijkt te staan. En natuurlijk is de kans heel klein dat jij geen WK-kampioen schaatsen wordt als je 55 bent en nog nooit op een schaats hebt gestaan, maar dan kun je je ook afvragen of dat écht is wat je zou willen. Dat waar je echt naar verlangt, blijkt vaak eigenlijk heel dichtbij of op zijn minst binnen de mogelijkheden te liggen. Want verlangen komt voort uit wat je bent en waarom je hier bent. Het is verankerd in jou, ook al kan je de herkomst (nu) niet meer voelen of achterhalen. Maar waarom niet daar nu mee beginnen?

Samen uniek zijn

Het leven wacht op ons allemaal, niet op die ene persoon die het hardst schreeuwt, uitblinkt, de meeste lef heeft. Een boeket veldbloemen is juist zo mooi omdat de bloemen verschillen; het gaat niet om de grootste, de opvallendste, het gaat om het geheel. Met elk zijn of haar eigen plek. Hoe mooi is een berm waar allerlei wilde bloemen harmonieus door elkaar bloeien? Ik kan daar ontzettend blij van worden. Zo is het ook bij ons. Als we ieder ons eigen rugzakje waarmee we geboren werden, uitpakken en de inhoud bekijken, eigen maken en dit ongegeneerd durven zijn en in de wereld zetten, dan zijn we het mooiste boeket dat er kan bestaan. Samen en uniek.

Hoe ziet dat ‘rugzakje’ van jou eruit? Wat zit erin en wanneer ga je het uitpakken? Of heb je dat al gedaan?