Vandaag mag ik stemmen. Mijn gedachten dwalen af naar de Woodbrookers. Wat zouden zij gestemd hebben? Zouden ze in deze tijd een partij hebben? Vast! Afgelopen zondag ontdekte ik wie zij waren bij een boekpresentatie in Barchem. De auteur Tanja Abbas, die ik graag mocht en heb ontmoet tijdens een gesprek voor een krant, had een bijzondere middag georganiseerd, met een ‘boekvoorstelling’, zoals zij het noemde, met zang en muziek en daarna verschillende workshops met allerlei thema’s en een afsluitende borrel en signeersessie. We waren met een flinke groep belangstellenden in het Landgoedhotel Woodbrooke. Ik kende het nog als het Woodbrookershuis, was er ooit wel eens binnengestapt om een sollicitatiebrief af te geven (geen succes) en er heel vaak langsgereden, maar wist er eigenlijk niks van. De naam had ik nooit kunnen plaatsen, maar daar had ik eerlijk gezegd ook geen moeite voor gedaan.
Tanja was doctorandus in de bestuurskunde, maar noemde zichzelf vooral Verbinder. Ze hield zich onder andere bezig met lokale verbindingen, schreef samen met Contactcolumniste Linda Commandeur het boek Modern Naoberschap en opende in 2015 haar Verbindingshuis. In 2014 besloot ze naar aanleiding van het verhaal van de Woodbrookers een jaar uit te trekken voor de dynamieken die er in deze ‘kanteltijd’ spelen. Het werd een innerlijke reis van vier jaar die het boek Leven in de Kanteltijd opleverde. Zondag vertelde ze waarom wij op die specifieke locatie samen waren, voor mij en bijna iedereen een verrassing.
Begin vorige eeuw reisden Leidse studenten naar het Engelse landgoed Woodbrooke, vlakbij Birmingham, waar een centrum voor geestelijke en sociale scholing was. Ze waren zo onder de indruk van de open sfeer dat ze in Nederland in 1908 de ‘Vereeniging van Oud-Woodbrookers in Holland’ oprichtten met als doelstelling: ‘in de geest die op Woodbrooke heerst, versterking en verrijking van het godsdienstig leven te brengen’. En dat in een tijd van verzuiling, van taboes rondom omgaan met andersgelovigen of persoonlijke geloofsbeleving. Jonkvrouwe Justine Baronesse Van Heeckeren van Kell, eigenaresse van Huis Ruurlo, woonde hun zomercursussen graag bij. Ze verkocht een deel van haar landgoed aan de Woodbrookers die op de Kalenberg een zaaltje bouwden (de huidige Kapel). Er werden meer gebouwen neergezet en het eerste conferentieoord in Nederland was een feit.
Het is een heerlijke plek waar je de stilte kunt voelen. Tanja volgde het spoor van de Woodbrookers om hun ‘geheim’ te vinden, om te kunnen inzetten in deze woelige Kanteltijd waarin gevraagd wordt om openheid, verbinding, anders denken. Ze vond het in zichzelf, de sleutel en schreef erover in een prachtig vormgegeven, makkelijk leesbaar, persoonlijk en maatschappelijk zeer interessant boek. Ik heb het nog niet uit, het geheim nog niet gelezen, maar ik voel het al, al een hele tijd. De kanteling in mezelf, het oprijzen als mens uit de verwarring, de versluiering, de afgescheidenheid. Het is de weg van het hart. Naar een open verbinding met andere mensen, de aarde, het universum zelfs. De Woodbrookers gingen ons voor. Kom, laten wij ook die weg gaan. Samen. Stem voor.
(Ter nagedachtenis aan Tanja)