Kop eraf?

Nee, je kop gaat er niet af. Niet meer. Niet in deze tijd en zeker niet in dit land. Niet letterlijk tenminste.

Figuurlijk valt het ook erg mee. Maar in ons hoofd kunnen we al afgemaakt worden voordat we überhaupt ook maar iets gedaan, gezegd, geschreven hebben.
Het is een oude angst en hij zit in onze cellen. Heel diep. Doodeng is het als je hem onder ogen komt. Ik spreek uit ervaring.

Een paar jaar geleden ben ik door het thema zichtbaarheid met vliegende vaart in de put terechtgekomen. Een hele diepe put. En ik zat er niet een paar minuten, uren of dagen in. Nee, het duurde maandenlang voordat ik er weer uit durfde te piepen. Gelouterd. Dat wel. Ik was echt doodsbenauwd om zichtbaar te zijn. Het maaiveld kwam meteen langs en de geur van de brandstapel was onmiskenbaar. Verschrikkelijk was het. Die angst.

De wens om zichtbaar te zijn terwijl er tegelijkertijd een stalen klem om je keel komt te zitten zodra je eraan denkt. Ken je dat gevoel ook? Anderhalf jaar later merkte ik dat de angst er nog zat toen ik aan een online videochallenge deelnam. Af en toe kreeg je de opdracht om een van je video’s te delen op je Facebook tijdlijn. Oef. Ik had enorm veel schroom om dat te doen. Zag ook van alles wat niet goed genoeg, niet perfect genoeg was. Heel vermoeiend. Ik heb die dagen veel geleerd.

Ondernemen is zichtbaar zijn

Hoe dubbel is het om die angst te ervaren terwijl je ondernemer bent en dús zichtbaar moet zijn. En ook: wilt zijn. Toch? Ik in elk geval wel. Maar als je bijna verlamd raakt door die angst, dan wordt het een hele zware, slepende en op zijn minst lastige bedoening. Dan kruip je het liefst in je schulp. Maar dat kan niet. Niet als je een ondernemer wilt zijn met alles d’r op en d’r aan. Dus wat te doen?

Belangrijk hierin zijn een paar vragen. Wat wil ik echt met mijn bedrijf? Wat wil ik bereiken? Voor wie doe ik het? En: wat ontzeg ik mijn (potentiële) klanten als ik mij niet laat zien of horen?
Wat is echt belangrijk voor jou? Wil jij iemand verder helpen met wat jij kan of weet of laat je de angst regeren? Ik weet dat er mensen zijn voor wie jij een lichtpunt kan zijn, voor wie jij heel veel kan betekenen. Dus laat je zien, laat je horen! Deal met die angst, op welke manier dan ook. Weet dat ondanks de angst je toch dat kan doen wat jij wilt doen.

Ik heb daarvoor ooit een leuk simpel lesje geleerd (dat ik ook af en toe weer vergeet): ik liep lang geleden (ver in de vorige eeuw-lang geleden) in het dorp waar ik woonde en zag op ‘grof vuildag’ een opgerold vloerkleed tegen een boom aan staan. Midden in het dorp, vlak naast het overvolle terras van de ijssalon. Ehh, ieks, durfde ik dat? Een oud kleed van de weg afhalen? Toen stond ik even stil en vroeg mezelf: wat wil ik? Het antwoord was: dat kleed! Ik was me bewust van mijn angst, nam hem ook serieus (erkenning) en liep naar de boom. Ik heb nog jarenlang plezier van dat kleed gehad. Als ik naar de angst had geluisterd, had ik én dat kleed niet gehad én altijd het nare ‘had-ik-maar’ gevoel gehad. Dat ken je ongetwijfeld.

Kracht is spannend

Mandela sprak de tekst van Marianne Williamson uit: “Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze schaduw die ons het meest beangstigt.”

Hoe zorg jij dat je zichtbaar bent? En waar laat jij kansen liggen om zichtbaar te zijn? En wat maakt dat je die kansen laat liggen? Denk er eens over na…

Kruip uit je schulp zoals de natuur doet. Het is tijd om zichtbaar te worden. De spotlight schijnt al voor jou. Ga je erin staan of blijf je er erbuiten?