Fuck it?

Valt het jou ook op? Op social media? Op websites? Op events?

Fuck it!

Overal zie je die term de laatste tijd langskomen. Hij wordt vooral gebruikt door onderneemsters die het heel goed doen en die het verschil maken.

Maar serieus… Fuck it?

Zoals een vriendin van mij mooi samenvatte: Neuk het?

Want dat is het, dat is wat ze zeggen: Neuk het!

??? Wat een rotterm!

Niet voor mij. Nooit. Niet.

Ik wil woorden waar ik achter sta. Die bij mij passen.
Ik wil geen termen gebruiken waar ik me eigenlijk niet goed bij voel, alleen maar omdat anderen ze gebruiken en het stoer lijkt. Of hip. Omdat het lijkt of je als vrouw zo lekker zelfstandig en onafhankelijk bezig bent. Of weet ik wat. Ik doe het niet.

Ik ben niet alleen heel gevoelig voor taal, voor woorden en hun essentie, maar ook gevoelig als mens. Elke keer als ik die term hoor, voel ik zo’n rilling door me heengaan, brrr.
Als ik grote uitspraken doe, slogans en quotes wil gebruiken, een slagzin op een banner wil zetten, op mijn visitekaartje of website, dan wil ik dat met de woorden die ik fijn vind, die bij mijn intenties passen. Die mij als persoon en ondernemer beschrijven en omschrijven.

Dus Fuck it? Fuck it! (en dit is de laatste keer dat je mij die term ziet gebruiken, afgesproken!)

Als schrijvende, storytellende, puntjes op de i zettende woordenvanger kies ik mijn woorden zorgvuldig. Voor mijn eigen teksten (en boeken) en voor die van een ander. Waar een ander allang gestopt is, ga ik door. Tot ik de juiste woorden te pakken heb en de hele tekst klopt.

Er zijn altijd tijdelijke woorden. Echt is zo’n woord waar ik de laatste tijd vaak door vergezeld word. Helemaal is er ook zo een. In mijn BodyBalance waarin ik lesgeef, hoor ik mezelf ook in periodes bepaalde woorden zeggen. Oké, hup en lekker zijn een paar voorbeelden.

Het zijn woorden die even blijven plakken, misschien iets zeggen over dat waar ik me op dat moment mee bezighoud, maar meestal geen essentiële woorden voor mij. Woorden die blijven. Die vanbinnen zitten. Bij mijn essentie horen. Zoals oorspronkelijkheid. Eenvoud. Puur. Eigen. De kern. En nog heel veel meer.

Wat zijn nou echt woorden die bij jou passen? Die jij regelmatig gebruikt, omdat ze zo veel over jou zeggen, omdat ze jouw binnenkant omschrijven. Iets van jouw essentie in zich dragen. Je ervan houdt. Of juist totaal het tegenovergestelde.

Wat wil jij verspreiden?

En zijn er woorden die ontzettend bij jou passen, maar die je weinig gebruikt? Omdat je het misschien spannend vindt? Je afvraagt of de ander(en) daar bepaalde ideeën over heeft? Je je er ongemakkelijk of onzeker over voelt?

En wat doe jij met woorden? Heb je een dagboek en schrijf je daar regelmatig in, juist helemaal niet of alleen in bepaalde periodes (zoals ik)? Ben je een dichter (in je dromen), schrijf je graag verhalen of zelfs boeken of vind je dat je niet kan schrijven? Misschien schrijf je wel graag hele lange mooie brieven? Met de hand. Zoals iedereen dat vroeger deed, maar steeds minder. Sommige mensen schrijven zelfs nooit meer met de hand. Ik ontdekte dat laatst tijdens een workshop toen ik de deelneemsters een opdracht gaf en ze begonnen te klagen (op een grappige manier) over kramp, omdat ze het niet meer gewend zijn. Ik schrijf graag met de hand, het liefst alleen maar, alleen is het een enorme klus om het alsnog in de computer te krijgen, dus met grote teksten doe ik het toch maar niet.

Heb je een blog? Weet je, een blog is zo’n ge-ni-a-le uitvinding. Je kan er alles in kwijt: je kennis, je ervaringen, inkijkjes geven in wat je doet, jezelf laten zien. Bloggen is wat we allemaal veel vaker zouden moeten doen (ikzelf ook, ahum). Of je nou een geweldige schrijver bent of niet, dat doet er niet toe. Door het vaak te doen, word je sowieso beter en beter en beter. Het is zo’n makkelijke manier om zichtbaar te worden. En ook zo laagdrempelig! Je hoeft je nergens voor in te schrijven, nergens voor aan te melden, niets speciaals te doen. Gewoon lezen. En wegklikken als je niet meer wilt. Het is vrij. En daarom is het zo geweldig.

Ik ben me sinds een jaar gaan richten op bloggen, omdat ik ontdekte dat veel mensen daar behoefte aan hebben, daarin begeleid willen worden. Omdat er schroom zit, angst, overtuigingen over schrijverskwaliteiten, etc., etc. Je kan jezelf helemaal gek maken met ideeën over jezelf en je kunnen.

Maar het allerbelangrijkste van bloggen, is dat je het doet. Gewoon doen. Punt.